Lena, het bedrogen meisje
Op een oud liedblad schrijft de man die het verkoopt met grote stelligheid:
Dat is natuurlijk niet helemaal waar … We nemen aan dat Casimir D’hondt (1880-1950) de teksten heeft geschreven (of laten schrijven tegen betaling), maar de muziek haalt hij meestal bij anderen, en dat verstopt hij ook niet. Zo zien we op hetzelfde liedblad dat hij het lied “Verlaten” zingt op de melodie van “Dolorosa”, “Den dronkaard” op “Liefdesmart”, “De Plezante Marchand” op “Mie en Charlowie”, geen van alle melodieën die hij bedacht. Ook dit niet:
Die zangwijze is in feite “Ce n’est pas la même chose (quand on est deux)”, een lied uit 1924 waarvoor Raoul Moretti (1893-1954) de muziek schreef en Albert Willemetz (1887-1964) de oorspronkelijke tekst. Het werd – allicht met veel succes – gezongen door Maurice Chevalier.
Die melodie past mits wat getemporiseer wonderwel bij het triestige verhaal dat Casimir D’hondt uit Zele er op zong. Een jong meisje krijgt goede raad van haar moeder vanop haar sterfbed; het zijn de laatste woorden die zij nog kan stamelen. Maar het jonge meisje slaat die raad al snel in de wind en – elke toehoorder voelt het aankomen – dat kan nooit goed aflopen.
Lena, het bedrogen meisje
Op een avond zeer schoon
’t was voorzeker genen droom
lag daar stervend ene vrouw
uitgestrekt in de rouw
en naast haar zat een meisje
van nauwelijks zestien jaar,
luisterend naar moeder teer,
’t was de laatste keer.
Refrein:
Lena mijn kind
luister naar moeders woorden
want de liefde is blind
waakt op uw hart mijn kind
en als gij ook eens een moeder zult worden
vol pijn en smart,
dan kent gij het moederhart.
Maar korten tijd nadien
men kwam het weldra te zien
aan den arm van enen heer,
’t was Lena van weleer.
Schoon gekleed en versierd
terwijl zij in de weelde zwiert
klinkt de stem van moeders woord,
wat zij nu weer hoort:
Maar den tijd die vergaat,
wat zag men nu langs de straat?
Ene wankelende vrouw
en bevend van de kou.
’t Was Lena, ’t schone kind,
dat door de liefde was verblind.
Gans verlaten nu door hem,
hoort zij moeders stem:
Zo komt zij traagzaam af
en blijft staan op moeders graf,
bedekt wenend haar gelaat,
maar nu is het te laat.
En zij zucht: ‘k ben zo moe,
moeder, waar zijt gij naartoe?
Maar de wind huilt zachtjes voort,
wijl het meisje hoort:
Na de laatste strofe is de melodie van het slotrefrein (in het franse origineel) lichtjes anders dan voordien; in de instrumentale versie hieronder hoort u dus de eerste strofe + refrein en de laatste strofe + refrein.
 |
Partituur * Lena, het bedrogen meisje * |
 |
1. instrumentaal 1e en 4e strofe + refrein
|