Het weze(n)kind
In “Oude liedjes gezongen te Asse” vonden we deze typische ballade, waarvan de (moeilijke) melodie een beetje familie is van het gekende “Als vagebond ben ik geboren, mijn ouders heb ik nooit gekend” (zie “De vagebond“)
Het is het verhaal van een verlaten en berooid weeskind dat het geluk heeft te mogen gaan werken bij een rijke kasteelheer. Diens mooie maar blinde dochter wordt verliefd op de jonge landloper; zij kan haar vader overtuigen om toe te stemmen in het huwelijk van zijn dochter met zijn knecht. Dankzij het geld van zijn blinde echtgenote kan hij geneeskunde studeren en, warempel, hij slaagt er in haar van de blindheid te genezen, tot grote vreugde van iedereen. Voor de verandering loopt het allemaal eens goed af!
Het lied telt oorspronkelijk acht strofen; wij hebben er zes van behouden voor onze partituur en dat zijn er eigenlijk nog 2 teveel om vandaag de dag de aandacht van het publiek te kunnen vasthouden.
Waar het lied precies vandaan komt weten we niet; we hebben het nergens anders teruggevonden en in het boek wordt niet vermeld bij wie het werd opgetekend of uit welk schriftje of liedblad het kwam.
Hieronder de volledige tekst.
Als arrem kind ben ik geboren
en mijn vader was een dronkaard
en mijn moeder ben’k jong verloren
zo dwaal ik eenzaam langs de straat.
Ach goede God, wil gena schenken
en geef mij werk en kloeke moed
en help mijn vader van het drinken
dat hij leve braaf ende goed,
en help mijn vader van het drinken
dat hij leve braaf ende goed.
De hongersnood begon te plagen
en ik belde aan een kasteel.
Ik ging naar daar om werk te vragen
en dat beviel aldaar den heer.
Ik diende daar met blijde zinnen
maar daar was ook een enig kind.
dat meisje dacht mij te beminnen,
maar nu, helaas, zij die was blind,
dat meisje dacht mij te beminnen,
maar nu, helaas, zij die was blind.
Schone juffrouw, gij doet me beven,
gij zijt voor mij toch veel te rijk.
Ik durf aan u geen liefde geven
want dat is mij onmogelijk.
Dat uw ouders dat moesten weten
als dat ik ben een arrem kind,
dan werd ik dra buiten gesmeten
en dat heb ik toch niet verdiend,
dan werd ik dra buiten gesmeten
en dat heb ik toch niet verdiend.
«Ik zal het zelf aan mijn ouders verklaren,
vermits ik ben al twintig jaar,
ik en vrees geen gevaren,
de natuur speelt, ‘k wordt het gewaar».
De vader sprak: «Waar zijn uw zinnen,
gij zijt rijk maar gij zijt blind.
Ik weet niemand die u zal beminnen»
«Ja, ik wel, vader» zo sprak zijn kind.
De vader trok zijn ogen open
en sprak tot zijne Caroline:
«Wie heeft er u van liefde gesproken,
zou ik hem hier niet kunnen zien,
ik wil hem seffens de trouw verstrekken».
«Vader, hij dient hier op ons kasteel».
«Die armen bloed moet hier vertrekken».
«Doe dat niet vader, het is mijn zin».
“Ach vaderlief, verzacht mijn pijnen
en laat mij toch ten huwlijk gaan.
Ik voel mijn ogen steeds meer verkwijnen
wil toch uw dochter hierin bijstaan.”
“Wel, trouw mijn kind, ‘k wil u niet zien sterven,
g’hebt in uw leven genoeg doorstaan.
Voor mij moet gij ’t leven niet derven,
gij moogt van mij ’t stadhuis opgaan.
Voor mij moet gij ’t leven niet derven,
gij moogt van mij ’t stadhuis opgaan.”
Dees twintig jaar zal ik onthouden
dat ik dwaalde door alles door.
Gelukkig kwam ik rijk te trouwen
en ik studeerde voor doktoor.
Ik ging vooruit in mijne zinnen
en genas d’ogen van menig kind.
Weldra begon ik ’t ondervinden
dat ik mijn blinde vrouw deed zien,
weldra begon ik ’t ondervinden
dat ik mijn blinde vrouw deed zien.
Met kloeke moed naar’t kasteel gereden
tot bij d’ouders van mijn Carolien.
Vader en moeder waren tevreden
omdat hun dochter nu kon zien:
“O wat geluk, in ons oude dagen
wordt ons leven nog blijgezind.
Schoonzoon men mag u naar d’hemel dragen
en zijt ge rijk, g’hebt het verdiend,
schoonzoon men mag u naar d’hemel dragen
en zijt ge rijk, g’hebt het verdiend.
 |
Partituur * Het wezekind * |
 |
1. melodie
|