’t Draaide, ’t zwaaide, …
Een lustig lied over een argeloos verliefde jongeling, vermoedelijk op de wijze van een gekende volksdansmelodie, maar ik herken ze niet … Ook de auteur van de tekst is onbekend gebleven.
Een jongeman is op slag en hopeloos verliefd op een frivool dansende jonge dame. Is zij ook meteen verliefd op hem? Misschien, ze houdt hem in elk geval even aan het lijntje.
Op het einde blijkt dat ze misschien toch vooral verliefd was op zijn portemonnee …
’t Draaide, ’t zwaaide
Moest ik zwijgen, ‘k zou er iets van krijgen,
wil me troosten eer dat ik verkwijn.
Ach, mijn hartje doet toch zoveel pijn,
ach hoe kan de liefde aardig zijn.
‘k Kwam ze tegen, ik was zo verlegen.
‘k Stond verblind toen ik haar voor mij zag.
‘k Knikte, ‘k lachte, ‘k deed niks en ik wachtte
Het was op een schone zomerdag.
’t Draaide, ’t zwaaide,
schudde met haar rokje.
’t Knikte met haar kopje fijn.
Altijd loeren, vriendelijk staan loeren,
ja, hoe kon dat lieve kind zo zijn?
Handjes, tandjes, alles elegantjes,
alles in de kantjes fijn.
‘k Wil het u herhalen, duizend malen
was die lieveling toch mijn!
‘k Wou haar spreken, om haar liefde smeken,
en haar zeggen hoe ik haar aanbad.
Ach mijn engel, allerliefste schat,
‘k wil zovele zeggen, ‘k weet niet wat.
’t Waren woorden die mijn keel versmoorden,
‘k bleef genageld op mijn plekje staan.
Ze ging henen, ik ging aan het wenen,
‘k zag ze in de verte voor mij gaan.
Moest ze vragen waarom moet je zagen,
zeg waarom al die verlegenheid.
Waarom jammeren en waarom pijn?
Voor zo een onnozel nietigheid?
‘k Stond verslonden, haastig, opgewonden,
maar ik voelde naar mijn portmonnee.
‘k Laat het weten, ik had hem vergeten,
ofwel had die hekse hem wel mee.
 |
Partituur * ’t Draaide, ’t zwaaide * |
 |
1. instrumentaal
|
In het liedjesschrift van Eugenius Koopman kreeg dit lied als titel “Liefste Lieveke” (MUZ0349 nr 106